brandschtifter


nid wiit ewäg, döt hät’s e schüür
morschi bälke, uralts gmüür
d’schiibe hi, in läde schpäält
mäng ziegel fäält
verlotteret vergammlet und voll züüg
plunder grümpel und susch nüüt


do tänki amel, grad die schüür
die gääb waiss gott e prächtigs füür
und dänn gäb’s plazz und s’chönti do
öpis neus entschtoo
wo sinn miech wo schöön wär und modärn
chli fräch vilicht und bsundrig hettis gärn


de hoogge, wo’s do git, do draa
isch, däm wo’s ghört, dä zünd’s nid aa
de bhaltet lieber was er hät
dä rüert nünt wäg
isch zfride mit sim bsiz und findet’s guet
wän alls, wo isch, gliich bliibe tuet


das macht mer angscht, isch mer nid ghüür
wa d’schwiiz aagot, we für die schüür
so cha nie würklich neus entschtoo
ooni das doo
alls vo früener und ales aalt
zersch mol wäg mo
und zwoor mit gwaalt